Eve geliyorum ki annem üzgün ve ağlamaklı!

Hani bana ucuz şeyler al da paranı ablana gönderelim, kredi kartı borcunu ödeyemiyormuş diyor, üzülüyordu!

Yazzık yeterince Gucci ve ya Chanel çantası yok! Vah vaah!

Şimdi de gene yakınmış, Ankara'da yaşamak zormuş da para yetişmiyormuş da hep açığı varmış da, temizlikçiler bile 150 _ 200 lira istiyormuş da...

Annem plan yapmış. Ben işimden ayrılıp Ankara'ya yerleşecekmişiz, Mersin'deki evleri kiraya verip kirasını ablama verecekmişiz!

Ee biz nasıl geçinecez bir emekli maaşıyla?

Bize öyle büyük bir ev lazım değilmiş ki! Bir oda bir salon yetermiş! Ben ablamın ev işlerini de yapacakmışım, annem yemek işlerini. En azından önemsiz şeylere fazladan para harcamazmış. Birikim yapar ya da borçlarını bitirirmiş.

Yazıkmış artık yavrusu rahat etsin istiyormuş!

Ne güzel değil mi? 4000 lira maaşı yetmiyor! Eniştemin hariç yani, onunla morgage ödeniyormuş. Ablacığım rahat etsin diye benim maaşım emekliliğim geleceğim sağlık sigortam hayatım işim kariyerim falan olmayacak!

Böyle yapsam biri de dönüp bana deli misin demez! Pişkin pişkin şikayet eder daha fazlasını isterler!

Olur benim de sigortamı ev hizmetlisi şeklinde ayarlarız, öğretmenken hizmetçi olurum!

Olurmuymuş ki? Bir de sigorta mı ödenecek?

Yoo şart değil tabi! Ben kimim ki? Ne gerek var para pul güvence falan! Ablam mutlu olsun yeter! Ben fedayım!

Hani normalde büyük aile üyeleri küçük olanlar için fedakarlık yapar ya bizde tersi!

Sanki ben annesi ya da babasıyım da kendimi feda edeceğim! Gayet normal ve gerekli!

Tabi yeni bir Chanel çantaya ihtiyacı var! Bana da eskimiş dandik imitasyon çantasını verir, yardımcısının bile kabul etmediği!

Ben de şükrederim!?