Bi zaman annemde bir korku vardı; kendi kendine konuşma korkusu.

Yoo çok korkusu var, çeşitli ama dönemsel.

Bazen sana baktı niye baktı, o kimdi, tanıyor musun, kimle konuşuyorsun, ne diyor....

Bu ben lise çağlarındayken popülerdi.

Hani bana her türlü keyif yasak ya.

Ama ben geri almışım walkmen'imi müzik dinliyorum, mırıldanıyorum.

O sıralar bu fobi modaydı.

Halalarımdan biri kendi kendine mi konuşurmuş ne, Nazlı ona çektiyse ya.

Kaç defa ödümü koparttı. Ya sessizce kapıda beliriverir, ya arkanda. Sanırsın korku filmi.

Hayır bi de müzik dinlediğimi fark etmiyor. O zamanlar da kulakiçi kulaklıklar pek bulunmaz, eşşek kadar olurdu.

Kapıda belirmiş, gözünü endişeyle dikmiş bana, izliyor.

Kiminle konuşuyorsun sen??

ödüm patlıyor dönüyorum hı??

Kimle konuşuyorsun?

şarkı mırıldanıyorum anne, ayy ödümü patlattınn.

Niyee? Sesin güzel değil ki!

iyi ki söyledin!

????

Napayım? şarkı da mırıldanmayayım robot gibi mi olayım??

Amaan sen de ne bileyim ben müzik dinlediğini???

Napıyorum ya?

Ne bileyim?

Tek bişeye odaklanıyor göremiyor anlayamıyor.