Hır çıkartmazsa olmaz.

Mutluluğa karşı adeta kendisi.
Mesela hoşça vakit geçirdin bir yerde değil mi. O yer her neresiyse fark etmez. Hani geziden, yolculuktan, tatilden dönerken muhakkak yaptığı gibi aynı.

Karşı resmen mutlu anlara düşman!
illa hır çıkarır. Zaten o yaptığın şey boyunca da dırdır vırvır eleştiri, herşeyden rahatsız ama herşeyden, hiç memnun olmaz. Evet ilgi odağı olmak istiyor, hep kendi konuşsun herkes ona danışsın hal hatır sorsun dinlesin iltifat etsin. Ama bu bir yana rahatsız olduğu şeyleri mütemadiyen dile getirmesi bir yana; başkasının tadını, huzurunu kaçırmayayım diye bir düşüncesi katiyen yok!
Hatta bundan memnun, sende rahatsız ol, beğenme, memnun olma, beraber cinnet getirin???
Bulunduğu ortamdan memnuniyetsizliği yetmezse; hani sandalye masa tabak çanak bardak tuzluk sosluk peçete .. Sürekli bir kımıldı, somurtu ve dırdır halinde. Tut ki yetmedi, tut ki memnun; başka şey arar; yediğine içtiğlne duyduğuna gelen geçene garsona.
Evet bu kez sıra garson azarlamaya gelir. Tut ki o da olmadı. Yer arıyor yer. Neyden huzursuzluk çıkarsam bu rahatlık, mutluluk batıyor bana der gibi.
Bana çatmaya çalışır. Enn sevdiği. Nazlı da mutsuz olsun! Buna mutsuzluk demiyor gerçi asla; ona göre çooook haklı sebeplerden aşırı duyarlı ve mantıklı olduğundan memnun değil.

Tut ki bana da çatamadı, garsona da, başkalarına ya da başka şeylere; ya da çattı ama iş kendi istediği gibi gitmedi diyelim.
Bu kez de eve dönüşte hastalanır! Evet. Ya bağsakları, ya midesi, kah başı hak sırtı beli kah tansiyonu.... Muhakkak birini bulur!!

Yani kesinlikle her mutlu, keyifli geçmiş günde ya bir kavga çıkar ya annem hastalanır.
Aslında kavgayı daha çok seviyor; güzel geçen anları unutup boşverip kötülerine dalmaya ve defalarca anlatmaya bayılıyor. Ciddi çok zevk alıyor.
Zaten annemin anıları hep olumsuzdur, tut ki güzel başladı muhakkak kötü son bulur ya da huzursuz son bulur. Ya da o sıralardaki olumsuz şeyleri hatırlar.

Mesela benim bir doğum günümü böyle hatırlıyor ve benim de böyle hatırlamam beklentisi içinde.