Ben eskiden çok hızlı yürürdüm çok! şimdiki gençler yürümeyi unutmuş, yürüyemiyorlar! Diyor komşuya annem.
Ayrıldıktan sonra gençken ne kadar sağlıklı, enerjik, kuvvetli olduğuyla övünmelere devam ediyor. Bi yerden sonra bırakan kendi; hem hareketini sınırladı hem yaşamını. Sonra da sırf babamı suçluyor. içini öldüren sensin! Bir insanın tek sosyal aktivitesi pazara gitmek olur mu? Ya da eskiden haftasonu boyunca ev işi yapmak?

ayrıca evet çok hızlı yürürdü ufak tefekliğine rağmen. beraber çıktığımız zamanlar bizi geride bırakır sonra bir hışım geri döner bizi azarlardı. hadi hadi hızlı yürüyün çabuk çabuk!!
zaten her zaman her şeyde her durum her konuşmada azarlıydı tonu didaktik ve azarlı!!

hayattan intikamını böyle alıyordu sanki.

bir süre sonra biz büyüyüp annem yaşlandıkça haliyle biz hızlandık o yavaşladı. şimdilerde bunu pek kabul edemese de.

kendince iması benim hızlı yürüyemediğimi sanması!!!
arasıra unutuyor ve böyle sanıyor.
Nazlı hızlı yürüyemiyor!!????

kendi için. hızlı yürüyüp kendini geride bıraktığım zamanlar kızar, eleştirir. yok geride bırakmışım da yok unutmuşum da yok ne biçim yürüyüşmüş de kadınsı değilmiş de götüm çok oynuyormuş da....

kendini gücendirmemek için annemle neredeyse aynı hızda yürüyorum. ama demek arada sırada hatırlatmak lazım!!

bazen de şöyle şeyler der: bir yere gideceğiz: ben yürüyebilirim de oraya kadar sen yürüyebilir misin??
sanırsın 66 yaşında olan benim!!??

niye yürüyemeyeyim???
ne bileyim sen pek hızlı yürüyemezsin de.



demek ki hatırlatmak lazım senin için yavaş yürüyorum diye. zaten o kadar az yürüyoruz ki bu kadar olur. yoruluyor. işin tuhafı kendine yeten yürüyüş miktarının bana hayda hayda yeteceğini zannediyor.