Bayılır övünmeye!

Her fırsatta şöyle şahane bir çocukluk yaşamış böyle gezmişler, toplanır tombala oynar pikniklere giderler, öyle sevilirmiş böyle popülermiş, ş,yle güzelmiş herkes ona aşıkmış!

El bebek gül bebek büyümüşler, prensesler gibiymişler prenses!

Her istedikleri yapılırmış herşeyin en iyisi en kalitelisi alınırmış!

Yılbaşı toplantıları, haftasonu piknikler, geziler hiç durmazlarmış!

Bunları da tüm pişkinliğiyle anlatır; dünyanın en mantıklı, en zeki, en duyarlı insanı!

Demez ben bunların yarısını çocukları,a yaştamadım!

Sen ima edersen de senden kötüsü yok!

Ama adeta haset et geber der gibi edalarda şişinerek teatral şekilde anlatır.

Tüm 'güzel' çocukluk-gençlik anılarımın sonu kötü biter! Ya annem kavga çıkarır biriyle ya hastalanır. Yani mutlu bir çocukluk anım yok!

Ki hayatımda ilk defa üniversitedeyken zorla annemi kafalayıp, sınıfçak pikniğe gittik, 21 yaşımdaydım ilk pikniğe gittiğimde! Düşün!

Mutlu anılarım, ya arkadaşlarımla ya kendi kendimeyken?!

Aile görüşmeleri sınırlıydı; dul olunca annem herkes irtibatı kesti. Bilmem hep onlar mı kesti annem mi hayata küsüp içne kapanıp irtibatı kesti? Bi tek senede en fazla 3 kere gördüğümüz teyzemlerdi.

Onlarla çıktığımızda eğlenirdik fakat yine mutlu olamazdık. Yani ben belki.

Annem bize mutluluğu yasakladı adeta, kendinin belirleyeceği şeyler ve sınırda!

Babam bir gün bizi ve halamın kızını beraber lunaparka götürmüştü. Güzel bir gün geçirmiş, 3 kız çok gülmüştük. Tam mutlu bir anım oldu derken evde annem büyük bir kavga çıkardı. Hep öyle olur zaten; kendi mutsuzluğa gömülmüş ya başkalarının mutluluğuna katlanamıyor. Birlikte seyyar bir fotoğrafçıya çektirdiğimiz fotoğrafı da ağzını büze büze zevkle yırttı!

Bu kadar nefret dolu, sevgisiz, karamsar bir insan ama kendine göre aksi!

Zaten eski fotoğraflarımızın yarısını yırtıp atmış babam ya da görmek istemediği akrabalar var diye.

Kendinin bizimkinden çok çocukluk fotoğrafı var ve öyle pişkince bana diyor ki; bu fotoğraflara bir şey olursa çok üzülürmüş, bilgisayara yükleyeyimmiş!

Çok duyarlıdır da kendisi! Demiyor ki bu kızların mutlu bir çocukluk fotoğrafı yok! Aklına bile gelmez. Aynı şey değil ki!??

Bi kere o aile içinde prenses gibi büyümüş! Babası da varmış. üstün yani. Biz kimiz ki çocukluk fotomuz olsun????