Eski fotoğraflara bakmış.

Ay diyor ne kadar kötü çıkmışız öyle! Niye giymişiz ki bunları? Ay hele siz?

Cidden hatırlamıyor mu acaba?

Annemin desturu; defileye gitmiyoruz biz! En yenileri götürmeyelim yolda yıpranmasın!

Diyerek bize de kendi de ısrar ve inatla yeni ve güzel kıyafetleri değil, biraz eskimiş olanları giyerdik.

Gene iyi geziye gidermişiz, işte o zaman 1-2 arkadaşı vardı gezen, onlarla yarış etmek için sanki.

Ama hani vardır ya böyle kenarda somurtuk oturan uyumsuz tipler. Onlar bizdik. Gece otelde eğlence vardır; acele yemek yiyip odaya çıkmak ister, öyle müzik dans falan nerdeee. Tut ki mecbur kaldı kalmaya; kalkmayız. Kımıldamayız bile. öyle somurtuk bekleriz.

Ablam öyle şeyler aramazdı anasının kızı; bi nevi uyumsuz, ruhsuz, robot. Bense bu duruma deli olurdum, tartışırdık hep, küstürür oturturdu. Ya da moral bozar; sen dans edemezsin ki, sen şarkı söyleyemezsin ki.

Olabilir denesin eğlensin. Hayır! Eğlenemez. Bu kadarına şükretsin! Babası yok onun hakkı yok eğlenmeye, keyif almaya mutlu olmaya; izleyecek sadece ve elindekiyle idare edecek!

Heryerde köskös oturan bizdik işte.

Denize girme ıslak kalırsın hasta olursun, herkes kıçına bakar, nasıl mayo giyecen heryerin sivilceli! (hormon bozukluğu ve stresten sırtımda sivilce çıkmıştı) vb.

Zaten hani az çıkıyoruz geziye, tatile, az fotoğraf çekiyoruz: hepsinde de sünepe gibiyiz, suratsızız.

Bir de laf sokmaya çalışır hatırlamıyor gibi; yemezler ama.