Her işimiz kavga!
çamaşırı asmak için bile, dolmuş ücreti vermek, şöföre illa güzrgah sormak gibi. Yıllardır aynı yerde oturup aynı toplu taşıma araçlarına biniyoruz, ama binmeden muhakkak soracak; ya değişmişse nazlı???! Napacağız o zaman! Sonra insanlar bizi yabancı, yeni taşınmış sanıyorlar annem de deliriyor buna, çılgına dönüyor! Has çukurovalıyız biz has herkes gibi sonradan gelme değiliz, bizim yedi cettimiz Adanalı Mersinli!! Sinirinden başı titriyor! indiğimiz yerden bindiğimiz aynı dolmuşa binsen bile sorulacak!!

çamaşır neredeyse her seferinde balkonda kavga ve yarış adeta.
Ben asamıyormuşum ya da o daha iyi asıyormuş, ya da ben güneşte kalmayayımmış, yorulmayayımmış.
Sen toplarsın o zaman diyorum ama bazen kabul etmiyor. Hafiften itişerek yarışmak istiyor sanki. Kaç kere aşağı düşürttü elimden kapmak isterken çamaşırı. Tabi benim yüzümden düşmüş oluyor!

kendi tek başına asarken ya. ya küçük parçaları saçar etrafa, ama yerlerde sürünen şeyi asar tekrar; ya aşağıya komşu balkonlarına ağaçlara düşürür.....

büyük parçaları çırparken kapılara canlara sürterek siler.....

söyledin mi; o zaman önce iyice yıka pakla balkonu der.
temizlik hizmetlisiyim ya ben.