çağırabilirsin

bir ara gece uyuyamadım, kalktım napsam napsam.
zaten uykum gelsin diye kulaklıkla müzik dinlemiştim. bu seçenek elendi.
tee salona gitmeye de üşendim tv açmaya, aldım dizüstünü açtım interneti. yarım saat geçti böyle.

sonra annem bir telaş içeri girdi
-'noldu?'
+"bir şey olmadı"
-'ama beni çağırdın'
+"yoo"
-'çağırdın, anne diye seslendin'
+"hayır anne seslenmedim"
-'seslendin, belki uyuyordun'
+"yarım saatten fazladır uyanığım, internette bakınıyorum"
-'Allah Allah!!'
+"dışarıdandır belki. sen uyu"

elbette dışarıdandır, ben seslenmedim, hem neden sesleneyim. hem gece gece annemi telaşlandırmak istemem, tansiyonu var.

-'hıı. iyi gidiim bari. ama çağırabilirsin'


gece yarısı uyku tutmayınca neden kıyıp da annemi de uyandırayım ki??

yoo çocukken ikide bir uyanıp ya da bir şeyden tırsıp annemi çağıran bi çocuk değildim, hiç değildim. gerçekten korkarsam üstüne giderim. yani ışık açarım, bi şeyşer yaparım. gerçi böcekse annemi çağırırdım küçükken ama sonra başımın çaresine bakmayı öğrendim. aslında ablam biraz böyle ürkekti. ben de ürkeğim de insanlardan. karanlıktan, seslerden değil. hep ayırt edebilirim ne neyin sesi. yok tamamen yabancı bir sesse ışığı açıveririm bakarım neymiş. hani öyle ciddi bir şey de olmuş değil. Allah korusun da.

herhalde ablamın da uykusu hafif diye ürküverirdi bir şeyden. mesela eğreti asmışsındır bir ceketini bir yere bir süre sonra düşüverir, ya da bir poşet. kışın ve ya yazın eşyalar genleşince hafiften çıtırdar. evdekilerin hatta komşuların ayak sesini bilirsin. yani ben. benim de uykum hafiftir. ee. ben anların nedir ablam anlamazdı. ben ışığı açmaya kalkınca kızar anneme seslenirdi. ama öyle zırt pırt olan şeyler değil bunlar. nadiren. sonuçta benim dediğim çıkardı, eğreti koyduğumuz bir şey devrilmiş, komşu bir şey düşürmüş belki.. bu.