Tabi ki herrr sabah suratıma sigara dumanları çarparak kalkıyorum! Sabahın köründe kalkıp koşr adım sigaraya gidiyor! Yataktan çıkar çıkmaz!

Kalkar kalkmaz tuvalete gitmek ve su içmeyi de halen anlayamıyor!

Her sabah bana sanki kendi yüzde yüz doğru ben hatalıyım gibi vurgulayarak aynı şeyi söylüyor; ben sabah kalkınca ihtiyaç hissetmem hiç gece giderim ben ya da ben sabah su içmem hiç gerek duymam!

Bravo mükemmelsin! Ben de yaşlı insanlar gibi erkenden yatıp gün ışımadan tuvalete kalkmalı sonra da uyuyamamalıyım ve hiç su tüketmemeliyim!

Tabi kl işten eve herrrr geldiğimde dumanaltı olmuş bir eve geliyorum, tabi ki kapı açılır açılmaz dumanlar suratıma çarpıyor.

Tabi ki o daracık girişte tartışmalı oluyor. Acıkmış acele edeyimmiş! Yavaşmışım!

Sen çok hızlısın! çekilmiyor ki önümden! Evin girişi dar, bir kişi anca girebilir ama yol vermeyip sürekli söyleniyor. Hem de koridor-girişin ışığını yakmadan karanlıkta elbette! Ben açınca da ışığı ilk kez görmüş gibi şaşırarak tavana bakakalıyor.