şimdi evde başka bir insan; sürekli şikayet eden, seni de başkalarını da başka şeyleri de, sürekli aleştiren ve hep bi azarlama içinde.

Ama dışarda görsen çirkin ve bakımsız, suratsız ve huysuz kızına bile ihtimam gösteren sevgi kumkuması sanırsın.

Evde en küçük şey için bile dırdır eden, şikayet, eleşti1i, azarlı konuşan kişi gitmik yerine sürekli ve yerli yersiz, sırf başkalarına gösteri olsun diye gibi; seni mıncıklayıp, elleyip, okşayıp, öpmek isteyen bir anne. Diyecekler ki kızlarını çok seviyor.

Daha yarım saat önce sana demediğini bırakmamış ama senden öpücük istiyor, saçlarını okşuyor falan. Resmen gösteri!

Nasıl üzülmez, kızmaz, içerlemez ve tepki göstermezsin? Bunun için salak olman lazım. istediği de bu zaten; kendinin isteği zamanlar salak ama!

Ablama da benzer davranırdı ama ben daha mı çık içerliyordum bana mı daha çok beni azarlıyormuş gibi geliyordu. Ablam hemen yumuşar kedi gibi sokulurdu.

Ben bu ikileme çelişkili davranışlara gıcık olur üzülürdüm. Ama anneme sorsan ablam çok daha hassas çok daha duygusal bir insan!

Ben ise sinirli ve huysuzum!

Hayır sadece tepkilerimiz farklı!

Zaten tam istediği olmuş olurdu ben kızınca, surat asınca; işte çirkin, sivilceli, şişko ve huysuz kızını bile seven mükemmel anne izlenimi!

Nasılsa bizim nsanımıza izlenim yeter; gerisini detayını düşünemez; görür yargılar, görünüşe aldanır; kendine gösteridiği kadarını fark eder.!