Neden her şey bir göreve, mecburiyete dönüşmek zorunda???

Hep oluyor bu ama.

Canım kahvaltılık gevrek yemek istedi aldım yedim. Ama hergün aynı soru geliyor bana annemden; bugün yiyece misin?

Yemezsem şaşırıyor adeta isyan ediyor!

Hatta ye diye ısrar edlyor.

çok boğucu.

Garip de.

Keyif diye başlayan bi eylem annemde muhakkak mecburiyete döner! Görev gibi hatta istemeyip sinirlenerek yapar ama illa da yapacak!

E yapma!

Yook yapacak.

üstüste bir kaç kere kahve içmeye gittik. Sonra alışkanlık ardından mecburiyet oldu. Söylenerek gidip söylenerek içiyo!

E gitmeyelim mecbur muyuz??

A napalım? Napalım Nazlı napalım???

Değişiklik de sevmez ondan böyle saplantılı.

Yiyecek misin getireyim?

Yok yemicem.

Aa niye????

Canım istemiyor.

Ama hergün yiyorsuun???

Bugün yemeyeceğim!

Allah Allaaaah ne kadar garipsin hep yiyorsun???!

Aç değilim.

Her zaman aç mı oluyorsun da sanki? Hergün yiyorsun?? Anlaşılır gibi değil! Allah Allaaaah! Hergün yiyorsuun!

Annecim yemeyeceğim bugün Allah Allaaaah!

Her zaman yiyorsun amaaa!

Bu gün de yemeyeceğim! Mecbur muyum???

Aman be yemezsen yeme! Aç yatma diye diyorum!

Aç değilim iştee.

Ay anlamıyorum hergün açsın da yiyorsun niye bugün yemiyorsun??

Ayyy ay! ister yerim ister yemem! Sanki devlet görevi!

Ama her gün yiyorduun?

Bu gün ye me ye ce ğiiimq keyif benim değil mi anne?

Aman be iyi aç yat!

Aç değiliiim!

Niye??? Az yedin? Dün açtın da niye bugün değilsin????

Değilim!

Allah Allaaaah!

Böyle işte. Rutin sevdalısı. Mecbur olsun görev olsun söve söve yapsın.

Bi ara baklavaya takmıştı kendisi. Hani bi iki canı çekti yedi! Sonra mecbur gibi hergün ya kendi alır ya bana aldırır, söverek yerdi. Ya yeme o zaman?? E napayım napayım???