Gece bi tuvalete kalkıyorum. Annem sevinçle karşılıyor!

Yıllaaaaardır bana dayatmaya çalıştığı şey. Hatta çocukken gece kendi kalktığı zaman bizi de kaldırırdı tuvalete!

Benim bünyem öyle değil demek o saatte olmazdı çişim. Ama anlar mı? Gece gece tartışma, o zamanlar da hep ezilirdim, sürekli azarlar aşağılar!

Yaap!

Yok işte anne!

Vardır! Hani ses duymuyorum! Ablan yaptı! Sen kocana mı saklıyorsun???!

Anlayamaz, kavrayamaz, kabul edemez! Seneler böyle geçti. Nasıl olduysa zahir başka bir saplantısı oldu da vazgeçti.

Ama dilinden düşmedi! Hala iddia eder gece kalk tuvalete git! Hem o zaman sabah kalkar kalkmaz tuvalete koşmam gerekmez!

Böylece uyanır uyanmaz annemin emirlerine de koşabilirim!

Hatta hatırlatır; istersen ben seni kaldırayım gece!

Ne kadar saçma garip bişey!!

Arada bi uyku tutmazsa ya da akşam fazla su içmişsem kalkarım. Duyarsa da pek sevinir!

Sonunda doğru yolu bulmuşum!

Uyku tutmadıysa yanıma gel beraber yatalım!

Aman aman! Tövbe.

Uyutmaz ki! Konuşur da konuşur. Ne kadar defalarca duyduğum eski kötü anı varsa sıralar, dalacak gibi susar ben de dalacak olurum gene başlar!

şöyle olsaydı böyle olsaydı diye de eklemeler yapar!