Bi zaman görüştüğüm bi arkadaş grubum vardı küçük.

Ne zaman onlarla bişey yapacak olsam, haftada bir, dönüşte annem hasta olurdu.

çıkmadığım zaman iyiydi ama.

Her seferinde hasta, bütün akşam şikayet eder, olumsuzlukları sıralar, sırtını omzunu ovdurur, ovunarak inler, gebereyim de kurtulayıım diye haykırır.

Başka zaman hafif olan durum, ben eve keyifle geldim mi azardı.

Zamanla koptuk. Annem öyle değil. şimdi de sosyal değilsin arkadaşın yok diyor!

üstelik onları hiç beğenmez sürekli kusur bulur eleştirirdi.

Her geldiğim de de yüzünde bet bir ifade; nefret eder gibi benden, mutluluktan nefret ediyor yaa; eğlendin mi bari diye sorardı.

Eğlenmedim kötü bişey oldu vb desem; yüzünde güller açar arkadaşlarımı çekiştirirdi!

Bir kaç defa da annem hasta diye katılmamıştım. Aman bi memnun bi memnun! Güya da belli etmemeye çalışıyor.

Gitme demez yasakçı anne olmaz; engellemenin başka yolları var; arkasında delil bırakmadığını sanı1r.

Bi de yüzüne vurmayacaksın! Hiç engellememiş!! Gitmeyecen mi demiş??? Asssla dememiş!

Sonrada arkadaşın yok çevren yok nasıl koca bulacan?

Ya her bulduğum çevreden koparmak için uğraşıyorsun. Gerçekten bu onun için bi meydan okuma; keyif alıyor! Sonra da kabahati bana yıkar.

Gitme demedim seni hiç engellemedim gideydin!!

Bi kaç defa hasta gibiyken aldırmadım gittim, zaten sen git ben yatarım derdi ama aslında dibimden ayrılma sana günü dar edeyim geçiyor içinden.

Sonra dönüşte iyice abartıyor hastalığını; bana hasta annesini bırakıp giden hayırsız evlat muamelesi yapıyor. Vicdanımla oynuyor.

Ne garip. çevren olur olmasın ister. Evde dursan asosyalsin der. Sık çıksan evde durmuyorsun beni ihmal ediyorsun....

Assssla yetmez asssla memnun olmaz.

şimdi kimle evlensem razı. Ama evlenmeye göreyim evliliğimi bozmak için uğraşacak!

Ya arkadaşın yok diye eleştiriyor buluyorum ayırmaya çalışıyor.

Meydan okuma mücadele. Ne yapsam da memnun değil.