Bir fotoğrafımız olsun dedik, annem garsona vermemek için kendi çekmek istedi. Adeta sabote etmiş gibi, uyarmama rağmen o parmağı illa objektifte! Tüm fotoğraflarda. Annem beni kapatmış!

Evet sanki bilerek!

Ama bilmeyerek çünkü görmüyor, inadından gözlüğünü takmıyor ve şahane fotoğraf çekerim edasında.

Anne parmağın geliyor diyorum.

çekiyorum çekiyorum!

Parmağın objektifte!

çektim çektim!

Anne o parmağını çek!

Ay çektim işte Nazlıı aaa!

Annecim parmağını şuraya koyuyorsun!

Nereye koyacam ya???

Onu değil işaret parmağın camda!

Hangi cam?

şurada işte.

Olsun nolacak sen de ne kıymetli makinan varmış?!

Makina için değil görüntüyü engelliyor.

Ney?

Ay parmağın anne!

Ne alaka yahu?

Ya bak bak fotolara parmağın!

Nerde hani? Masa o!

Masa değil anne parmağın ve tırnağın beni kapatmış!

Hani ben görmüyorum!

Göremezsin tabi tüm kare parmağından ibaret.

Aman önceden desene!

Dedim.

Demedin.

Dedim parmağını oraya koyma, şöyle tut; biliyoruz dedin ya kızdın.

Söylememişsindir!

Ay söyledim ayol! çekerken dahi söyledim.

çekmiyorsun dedin!

Parmağını çek anne dedim kaç defa.

Parmağını bas anladım ben onu!

......

O kadar uzattı ki. çekememişim parmağımı fark etmemişim dememek için ve beni kabahatli çıkarmak için sürekli didindi.

Ben bırakıp hadi bi daha çekelim diye garsona rica edince de istemedi, canı sıkılmış!

Tabi ki ben kabahatliyim.

Uyarılarımı anlamadı ısrarla, kaç kez ne yollarla dedim bilmem, inatla anlamdı. çünkü çok biliyorum sanıyor.

Sonunda o karenin ortasında parmağıyla beni kapattığı fotoğraflar kaldı!

Bilgisayar ekranında görünce bile sonradan iddia ediyor parmağı değil o parlama yapmış! Ayol tırnağın bile belli!

E bu böyle olmaz mı?

Olur tabi. Daha güzel olur hatta. Ben fotoğrafta kapalıyım! Her fotoyu böyle yapsak? Ben olmasam hiç????