Sıkıldı mı, kafası kızdı mı ya da hiçbişey yokken de illa kusur bulacak nefret edecek ya; der ki 'bize arkadaş lazım değil'.
insanları, arkadaşları kötüler, kusurlarını sayar da sayar. Sonra ben olsam onu aramam bununla hiiç konuşmam...
Yıllarca bunlarla başımın etini yedi; amaç beni yalnız bırakıp kuklaya çevirmekti sanki; zaman içinde kimiyle uzaklaştık; annem önce memnun sonra şlkayetçi bazen de onu bunu ara'cı oldu.
Değikken yani önce görüşme, kop ister sonra niye aramıyorsun niye aramıyor niye görüşmüyorsun der, sonra ara diye tutturur.
şimdi nefret evresinde; hiç lazım değilmiş bize arkadaş biz bize yetermişiz!
Bana yetmiyor ama zaten umrunda olmadı hiç.
Kimseyle görüşmediğim dönemlerde de bana ne kadar soğuksun insanın hiç arkadaşı olmaz mı ne biçim gençsin der.
Her zamanki gibi kısır döngü bu, annem çelişkiler içinde. Napsan yaranamazsın.
Arkadaşların varsa beğenmez kusur bulur görüşme diye uğraşır.
Yoksa işte öyle der.
Yıllardır konuşmadığın hatta sebebi olan durumlarda bile anlamaz ara diye tutturur. O da yetmez tepene dikilir yanına oturur ara konuş eve çağır der....
Anlamaz. Sonra bana okumamış anaç arkadaşlar bulur komşulardan.
Annem bana hep inek asosyal hatta sosyal fobi gibi sorunlu tiplerle ev kadınlarını layık buluyor.
Mesela okuldan işten sonra saniye geçmeden eve dön ister; kimse beni görmesin, bakmasın, tanımasın:  sonra sen nasıl evleneceksin der!
Anlaşılmaz çelişkiler!
Bi ara resim kursunda erkek var mı diye çok korkmuştu, ya başıma bişey gelirse diye. Evden çıkmasam hiç tanıdığım işim olmasa ama evlensem; nerde kenarda köşede kalmış acayip tip bana yamamaya çalışıyor bir de.