Okula gitmek için hazırlanıyorum, hava kötü diye kapişonlu montumu giydim. çıkacağım şöyle diyor;
nazlıı!
Hı?
Yağmur yağarsa kapişonunu geçir kafana.
Zaten o yüzden giydim.
Hah yağarsa tak ha kafana!

Bu yeni değil, eskiden beri böyle beyinsizin bile aklına gelecek şeyleri benim aklıma gelmezmiş gibi söyler; 1 kere söylemesi yetmez, seni duymaz çünkü kendi düşüncelerine odaklanmıştır, bir kere daha söyler, bazen 3. Kez bile aynı şeyi söyler. Ve o kadar ciddiyetle aklıma gelmeyeceğini düşünerek söyler.

Yağmur yağarsa şemsiyeni aç ha!
Yaa?
E tabi kızım! Aa boşuna mı aldın yanına?!!
Ayyyyyy!

Oysa ben yağmurdan saçımın bozulmasından nefret ederim, 2 damla yağsa ya başlığı geçiririm kafama ya şemsiye açarım; bu durumda berabersek söylenir durur ne gerek varmış, saçmaymış, saçımda bozulursa bozulsunmuş?!

Geçende de gene aynı montu giymik beraber çıkmıştık, incecik bi yağmur vardı, taktım kapişonu.
Arkadan bir el indirdi. Kim? Kim olacak annem!
Yağmur yok ki takma!
Var.
Yok.
Var işte ince ince.
Yok!
Ayyy.
Ne ay yok yağmur.
Var sen görmüyorsun.
iki damla ağaçtan düşmüştür.

Bu arada kapişonu taktım annem gerek yok diyerek çıkardı!!

Bunun için tartışılır mı?
35 yaşındaki kızın kendi karar veremez mi kapişonu ne zaman takacağına?

Umrunda mı kendi karar verecek!